Terapia Srerapia cz. 2

Kontynuacja wpisu Terapia Srerapia cz. 1.

Na tzw. obrazek wyróżniający dałam ładne, harmonijne ujęcie jakiejś tam kropli wody nad harmonijną taflą, blabla srutu pierdutu, ale bardziej pasuje to:

Do poprzedniego wpisu chciałam dodać tyle, że choć na oddziałach dziennych dobrze się czułam – i czułam się akceptowana, to jednak nie poznałam tam żadnych znajomych.
Przekrój ludzi był tam spory – większość była normikami, którzy jako przyjaciele nie mieliby mi wiele do zaoferowania. Ci ciekawsi byli natomiast bardzo skryci i nie szukali towarzystwa. Była też jedna lub dwie osoby z takich bardziej odklejonych i słabo funkcjonujących. Jednemu facetowi wpadłam w oko – o ile intelektualnie reprezentował moją ligę, tak miejsce przy moim boku było już zajęte, a poglądy tego gościa (był m.in. praktykującym katolikiem) były dla mnie nie do przyjęcia.

No i zapomniałam napomknąć, że mój pierwszy terapeuta nie znosił moich komiksów, w sensie – póki rysowałam jakieś neutralne paski, było okej, ale “Wariat i Wilk” już mu się nie podobał. Dlaczego? Bo w jego opinii ukazywałam w złym świetle nieskazitelnych przecież psychiatrów i psychologów, a to straszliwie niewdzięczne i złośliwe! A to był czas, kiedy jeszcze nie rysowałam komiksowych dissów na tych, którzy zaszli mi za skórę. Nie wiem czy to objaw niewdzięczności, że młody, zagubiony człowiek ze schizofrenią rysował to co czuł, w ramach autoterapii? Bo rysowałam to co czułam, nie miałam zamiaru ani celu, żeby kogokolwiek obrażać. Ale facet był mistrzem w znajdowaniu piątego dna tam, gdzie było tylko jedno i to widoczne, a sam też nie zawsze zachowywał się fair wobec pacjentów. Na przykład wymyślając na oddziale dziennym gry, które skłócały ze sobą pacjentów zamiast integrować i zachęcać do współpracy – tak, mafia (zabawa znana ze szkolnych świetlic i kolonii letnich) nie jest dobrą grą dla schizofreników, którzy w pewnym momencie zaczynali brać to na serio. Terapeuta powinien to wiedzieć, ale zamiast tego, zmuszał grupę do takich gównianych gier i patrzył jak niektórym pacjentom puszczały nerwy, a potem się mądrzył, że tak nie można. Dodam, że te świadome komiksowe dissy rysuję już rzadko kiedy, a już na pewno nie na mojego obecnego psychiatrę czy tę terapeutkę, która mi pomogła. Pszypadeg?

W lipcu 2021 roku moje życie zmieniło się.
Umarł mój ojciec – w końcu byłam wolna od jego pijaństwa, ciągłych awantur, chaosu i fermentu. Potem miałam operację usunięcia guza wraz z całym jajnikiem – guz okazał się tylko potworniakiem, ale zjadłam na tym nerwy. Ostatecznie zrezygnowałam też z pracy w gównianym ZAZie.
Miałam dość tego jak żyję i że mając te 35 lat nie mam własnego, dorosłego życia – tylko cały czas łańcuchem za kostkę u rodziny. Tak się wtedy czułam. Postawiłam wszystko na jedną kartę – i w październiku mój facet i ja zamieszkaliśmy razem.

Przeszliśmy długą drogę od tamtego czasu – w końcu mam stały dochód i mamy swoje własne lokum. Wyprowadziłam się ze znienawidzonego rodzinnego miasta. Ale zanim to nastąpiło – musieliśmy przejść wspólnymi siłami przez sporo przeszkód i niedogodności. Nie chodzi mi o niedogodności w związku, bo jesteśmy bardzo zgodną parą i mamy bardzo zdrową relację (słowa terapeutki) – tylko o różne zawirowania życiowe.

Był początek roku 2022 i zaczęłam się źle czuć jakoś tak na co dzień. Dużo rozmyślałam o przeszłości, o szkolnych bullies, o mobbingu w pracy i czułam, że to mnie niszczy i nie udźwignę tego. No i… Postanowiłam szukać terapii. Przypomniałam sobie, że pewna pani psycholog przyjmuje przecież w sąsiednim mieście. Kto to taki? Była to pani, która pracowała jako psycholog w ZAZ, ale w wyniku intrygi nowej dyrektorki została zwolniona (oficjalna wersja była inna, ale ja znałam sprawę od kuchni). Zawsze dobrze się z nią dogadywałam, więc pomyślałam – czemu nie! Do tego dojazd nie był już problemem, bo przecież mój facet ma samochód.

Na pierwszym spotkaniu terapeutka – notabene relacja z nią jest bardziej koleżeńska, niż oficjalna, ale o tym dalej – zaproponowała, że mogę przyprowadzać na sesje mojego faceta w ramach swojego supportu. A on też mógłby skorzystać, w końcu sam ma problemy (choć inne niż moje).

Większość z was pomyśli teraz: co…? Terapeutka powiedziała mi kiedyś, że specjalnie dla mnie, ze względu na moje specyficzne zaburzenia, robi mi sesje całkowicie inne od ogólnie przyjętych. Bo – jak sama powiedziała – inaczej niewiele bym skorzystała. Zgodziłam się z nią, pomna moich poprzednich (opisanych w poprzednim wpisie) doświadczeń. Tak, była to pierwsza i jedyna terapeutka, która rozumiała czym jest schizofrenia i schizotypia i jakie potrzeby mają pacjenci z tymi problemami.

Przy wszystkich poprzednich terapiach miałam wrażenie, że kręcę się w kółko i faktycznie, z żadnej nic nie wynikało – ba, nawet mi szkodziły, utwierdzając mnie w przekonaniu, że jestem zjebana i wadliwa. Tymczasem tutaj, już po kilku sesjach, poczułam, że coś się realnie zmienia. Przełom nastąpił w lutym 2023 r. Odwiedziła nas wtedy rodzina, na co dzień mieszkająca zagranicą, i to bardzo daleką. Miałam małą scysję z kuzynem – chociaż normalnie mamy dobre relacje – i on usiłował podejść mnie szantażem emocjonalnym w pewnej sprawie. Kiedyś zgodziłabym się na wszystko czego kuzyn chciał, jak potulna owieczka, oczywiście zupełnie wbrew mojej woli… ale teraz, postawiona pod ścianą, zaatakowałam! I to z taką siłą, jakiej nikt się nie spodziewał. Zrobiłam taką awanturę, że nie było co zbierać. Pierwszy raz w życiu poczułam się jak zwycięzca, a nie jak ostatni śmieć. To było ekstremalnie i niesamowicie przyjemne uczucie. A potem rodzina zaczęła się ze mną liczyć. :)

Jakiś miesiąc później napyskowałam niemiłemu pracownikowi Żabki, który był zbulwersowany faktem, że zamówiłam do sklepu jakąś paczkę. Pykło. Przestałam być uległa, miła i posłuszna. Przestałam być tą przysłowiową burą suką do bicia. Bo bycie lękliwą i uległą było moim najgorszym problemem w życiu i źródłem bardzo niskiego poczucia własnej wartości.

Ale nie była to tylko zasługa terapii. Teraz napiszę coś, co jest bardzo kontrowersyjne i drodzy schizofrenicy, BARDZO WAS PROSZĘ, żebyście absolutnie nie robili czegoś takiego, a już na pewno nie na własną rękę. Brałam wtedy dwa neuroleptyki – arypiprazol i lurazydon. Miałam już serdecznie dość skutków ubocznych arypiprazolu. Nie mogłam spać, miałam ciągłą zgagę i bolały mnie wszystkie mięśnie szyi i karku… Mój psychiatra absolutnie nie chciał o tym słyszeć, ale olałam jego przestrogi i zrobiłam to – odstawiłam arypiprazol na własną rękę.

Lurazydon (u mnie: Latuda) działa inaczej, niż te “klasyczne” neuroleptyki. I już wkrótce… zaczęłam czuć emocje, które leżały teoretycznie zabite przez kilkanaście lat. W tym gniew. I agresję. Rzeczywistość stała się tak silna i wyraźna, że rozważałam powrót do jakiegoś dodatkowego neuroleptyków, ale dzięki wsparciu narzeczonego i terapeutki nie musiałam tego robić. ALE to jest moje ostrzeżenie dla was: schizofrenik z silniejszą chorobą nie poradzi sobie z takimi emocjami i bodźcami i w każdym innym przypadku niż mój skończy się to psychozą i szpitalem. Znałam takiego typa, a żeby było gorzej – pół roku później zmarł, mając ledwie 44 lata. Więc – nie róbcie tego.

Dlaczego ta jedna terapia okazała się dobra i pomocna?

Bo terapeutka zaakceptowała mnie taką, jaką jestem. Nie byłam w jej oczach defektem, który trzeba koniecznie naprawić, żebym stała się NORMALNA. Nie byłam wystającym gwoździem, który trzeba wbić, bo psuje ładną kompozycję.

Terapeutka nazwała to, co mnie spotkało w życiu po imieniu: PRZEMOCĄ i KRZYWDĄ. A schizofrenię normalną reakcją mojej psychiki na zło i przemoc, jakie wyrządzili mi różni ludzie na różnych etapach życia. Nie szukała w tym plusów i “normalności”, nie wymyślała jakichś ideologii z pizdy, nie mówiła “wmawiasz sobie”, “eee nie jest tak źle”, “przesadzasz”, “a może ich prowokowałaś”, “wydaje ci się” itd. Nie mówiła, że mam się skupić na tu i teraz i nie myśleć o przeszłości, tylko zaczęła dokopywać się do moich traum z dzieciństwa i przerobiłyśmy to wspólnie. Bo trauma z dzieciństwa to fundament każdej choroby psychicznej. Nie było też żadnych debilnych tekstów o “ukrywaniu kobiecości w szerokich bluzach” – widzicie, jestem w stałym, wieloletnim i szczęśliwym związku, bynajmniej nie platonicznym, a ciągle noszę te szerokie bluzy! XD Swoją drogą, gdy przytoczyłam terapeutce ten tekst o bluzach, zaczęła się z niego śmiać. Na tekst o błonie dziewiczej zrobiła oczy jak 5 zł i nazwała to ogromną niekompetencją tamtej terapeutki. Nie mówiła nic o tym, co rzekomo powinnam będąc danej płci i będąc w danym wieku, ona mnie po prostu akceptowała taką, jaką jestem, ze wszystkim co miałam w głowie i co mi się w życiu przydarzyło.

Dzięki tej terapii pozbyłam się całkowicie fobii społecznej, która kiedyś utrudniała mi życie. Obecnie nie mam żadnych lęków społecznych – co nie znaczy, że jestem fajna i towarzyska. Poszło mi w tę typowo-schizotypową stronę, stałam się odludna i aspołeczna, ale już nie z powodu lęków – tylko dlatego, że ludzie mnie po prostu drażnią i czuję do nich obrzydzenie, szczególnie jak wchodzą ze mną w zbyt duże interakcje lub po prostu są głośni. Nie mam już najmniejszego problemu z wychodzeniem z domu, robieniem zakupów i załatwianiem spraw. Dlaczego? Dlatego, że wiem już, że kiedy ktoś naruszy moją granicę – obronię się, skutecznie.

Tak, nie krępuję się aby urządzać awantury czy odzywać się do ludzi po chamsku. Ale NIGDY nie zaczynam pierwsza – to od interlokutora zależy, czy będę miła, czy też nie. Wcześniej ludzie nagminnie traktowali mnie źle – byli dla mnie niemili, opryskliwi, gapili się na mnie i notorycznie przekraczali moje granice. Obecnie to się już nie zdarza, ba, czasem nie muszę się w ogóle odzywać, a osoba konfliktowa opuszcza potencjalne pole bitwy – co bardzo mnie dziwi, ale właśnie tak jest. Ludzie zaczęli mnie szanować. Zresztą nie ukrywam, że stosuję prostą i skuteczną zasadę. Nie bawię się w jakieś “to co powiedziałeś zraniło mnie” – jeśli ktoś przekroczy moją granicę, musi się liczyć z tym, że dostanie łajnem w ryja. Wobec znajomych i rodziny jestem za to asertywna. Dużo animuszu dodała mi obecność mojego faceta, który daje bardzo duże poczucie bezpieczeństwa.

Ale temat jest dla mnie o tyle trudny, że jako paranoik często widzę agresję i niechęć tam, gdzie wcale jej nie ma, albo jeśli jest, to szkoda marnować na nią energię – i tego już niestety nie naprawi u mnie żadna terapia. Muszę się pilnować, a mogę też liczyć na wsparcie mojego faceta, który mnie wtedy naprostuje. Albo zdrowych znajomych z forum. :)

Co było dla mnie trudne podczas terapii?

Kwestia relacji z rodzicami, a konkretnie z matką. Z ojcem niezbyt, bo nie żyje, a w przeciwieństwie do mojej byłej przyjaciółki, która notorycznie i bezsensownie od 13 lat (i pewnie robi to nadal) rozkopuje grób swojej matki – wybaczyłam mu, dla siebie i dla niego, żeby spoczywał w spokoju (jestem ateistką, ale mam swój schizotypowy system wierzeń). Tak – doszło do mnie, że za moją chorobę i wieloletnią wegetację, którą w sumie zupełnie niedawno zamieniłam w życie odpowiada nie kto inny, jak tylko moi rodzice. Ojca zawsze było łatwo obwiniać, bo był alkoholikiem. Inna sprawa była z moją matką… No i to mocno zaważyło na naszej relacji. Tak, do teraz mam momenty, że jestem na moich rodziców wściekła – jednocześnie rozumiejąc, że to jest kompletnie bezsensowne mszczenie się na własnym zdrowiu, bo nic nie zmienię. Ojciec nie żyje, a mama się nie zmieni i po co ją denerwować w jej wieku.

Zaczęłam rozumieć koncept traumy pokoleniowej i tego, że przecież moi rodzice nie zrobili tego wszystkiego z premedytacją czy po złości. Oni NIE POTRAFILI i NIE MOGLI INACZEJ. Wychowały ich ofiary drugiej wojny światowej – a nasi pradziadkowie przeżyli aż dwie wojny światowe i dużo innego syfu po drodze. Lata 80, w których się urodziłam, były zupełnie inne, niż współczesność. Nie było terapii na wyciągnięcie ręki, nie było psychiatrów na wyciągnięcie ręki – temat chorób psychicznych to było tabu. Do psychiatry trafiały tylko najcięższe przypadki i to się wiązało z naprawdę ciężkim ostracyzmem społecznym, o ile człowiek np. ze schizą był w ogóle w stanie funkcjonować poza szpitalem… Nie było nowoczesnych leków, a psychoterapia i inne obecnie powszechne gałęzi psychologii dopiero raczkowały. I to nie była niczyja złośliwość – po prostu taka była przeszłość. Nie można jej mierzyć współczesną miarą, co moja terapeutka też wielokrotnie podkreślała.

I poza tym, że wciąż jeszcze bywam zła na rodziców, to jednak mam też dla nich zrozumienie – sami mieli mnóstwo traum z własnych domów rodzinnych i nie potrafili wychować dziecka inaczej ani stworzyć mu normalnego domu. I… czy mi się to podoba czy nie, psychicznie jestem wierną kopią ojca. Już wiem dlaczego pił – bo miał zaburzenia osobowości, najprawdopodobniej schizoafektywne.

Jestem przedstawicielką pierwszego pokolenia, które zyskało samoświadomość. I z pełną odpowiedzialnością mogę powiedzieć: przerywam krąg spierdolenia. I bez oglądania się na czyjekolwiek widzimisię, mogę podjąć swoją decyzję: nigdy nie zostanę matką. A kogo tak naprawdę mogę obwiniać za swoją chorobę…? Hitlera i Stalina. :’)

Co mi dała ta terapia?

Poczucie spójności i mnóstwo wiedzy na własny temat. Już wiem, dlaczego przez większość życia byłam uznawana za dziwadło. Już wiem, dlaczego w młodości znalazłam sobie takie hobby a nie inne. Już wiem dlaczego obsesyjnie kochałam rysować – i udało mi się przenieść tę pasję na zdrowe tory. Teraz służy samorozwojowi i własnej satysfakcji. :) Wiem też w końcu o mnóstwie innych rzeczy, które kiedyś stanowiły dla mnie wielką niewiadomą.

Co dalej?

Uczęszczałam na tę terapię trzy lata. I… na ostatniej sesji miesiąc temu coś poszło nie tak. Terapeutka miała pewnie gorszy dzień, przykre tylko, że to ja padłam ofiarą jej gorszego dnia. Czy strzeliłam focha i myślę o terapeutce jak najgorzej? Nie, ale doszłam do wniosku, że może faktycznie już czas na zakończenie tej terapii (terapeutka sugerowała mi to już wcześniej). Po co pchać wózek aż odpadną koła…? Myślę, że to co było u mnie do naprawienia, zostało naprawione, a nad resztą mogę popracować sama.

W moim przypadku nie da się zrobić jakoś super dużo – a to, co najbardziej mnie bolało (brak asertywności i nieumiejętność obrony swoich granic) udało się naprawić. W kwestii innych problemów, dostałam od terapeutki wiele wskazówek i ćwiczeń.

No i… To była właśnie terapia, która pomogła schizofrenikowi/schizotypowi. Wydaje mi się – niestety – że trafienie na taką terapię w naszych realiach, i to jeszcze na NFZ, jest podobnym szczęściem jak szóstka w Lotto. I to jest jedyna rzecz przykra w tej opowieści… Schizofrenicy serio mają pod górkę, a 1900 zł renty niestety nie daje żadnych możliwości samorozwoju. Problematyczne jest również to, że zawód psychoterapeuty nie jest na ten moment uregulowany prawnie, więc nie brakuje osób bez kompetencji, a także zwykłych oszustów i szarlatanów. Do tego psychoterapia na NFZ z reguły jest ograniczona w kwestii ilości sesji, a na kolejny termin często trzeba czekać nawet trzy tygodnie. To nie zachęca i nie pomaga.